Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to książka skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne i wulgarne słownictwo.

Życie w luksusie? Tak.
Pewna młoda prawniczka? Jasne.
Gangsterzy Nowego Jorku (i nie tylko)? Są.
Traumatyczne dzieciństwo? Niestety.
Pomoc? Oczywiście.
Tajemnice? Są.
Kłamstwa? Będą.
Pewne niebezpieczeństwo? Nie obędzie się bez niego.
Wątpliwości? Znajdą się.
Ukrywanie się? Cóż...
Nowe życie w nowym miejscu? Nie inaczej.
Podniecenie, namiętność? Oczywiście.
Między innymi właśnie to serwuje nam K.E December w swojej najnowszej książce pod tytułem „Chaos”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Miło było przenieść się do świata Meghan, Briana, Emmy, Adeline, Cadena, Matthew, Rodrigo, Karla, Gregory'ego, Pancrazia, Tekita i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, znajomość innej książki. Mam tu na myśli książkę autorstwa A. November pod tytułem „Obłęd”. Jest to historia Adeline i Cadena, która przewija się również w tej książce. Występują tu również te same persony. I to właśnie ją powinno się przeczytać przed przystąpieniem do czytanie tej lektury.

Po drugie, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Nie, niestety nikogo, choć bardzo chciałam polubić Meghan i Briana.
Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę.
W tym przypadku jest to jednak zdecydowanie plus.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autorka nie serwuje nam emocji dużymi porcjami. Chwilami brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, styl. Autorka pisze lekko i dość przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko (szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron i ze dwóch wątków...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika, ale i minusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, mimo iż zostawia lekki niedosyt. Czy było zaskakujące? Cóż, mnie aż tak nie zaskoczyło... Jednak nie bardzo wyobrażam sobie, by mogło być inne. Przyznaję za nie plusika, ale i małego minusika.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że czasami warto odpuścić, choćby na krótką chwilę...

Książka, tak jak poprzednia część (książka pani November), praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga, lecz nie sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego i niebezpiecznego) naszych bohaterów. Jednakże nie chciałam opuszczać go aż do finału, chciałam poznać zakończenie tej historii.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :)
Dość fajnie spędziłam przy niej czas.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to książka skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne i wulgarne słownictwo.

Życie w luksusie? Tak.
Pewna młoda prawniczka? Jasne.
Gangsterzy Nowego Jorku (i nie tylko)? Są.
Traumatyczne...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewna była tancerka? Jest.
Pewien mechanik? Obecny.
Nieplanowany powrót do domu po latach? Jasne.
Marzenia? Są.
Wypadek? Niestety.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Będą.
Kłamstwa? Znają się.
Zatajanie prawdy? Cóż...
Miłość? Pewnie.
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w najnowszej książce Moniki Cieluch pod tytułem „Na zawsze i na wieczność”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Wspaniale było przenieść się do świata Brooklyn, Matthew, Bessie, Jeremy'ego, Sidney, Madison, Paula, Lily, Savannah, Ester, Daniela i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są bardzo dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Tak, Brooklyn, Matthew, Bessie, Jeremy'ego, Sidney i Madison. To dość sympatyczne i pełne empatii osoby, choć nie mieli w życiu łatwo...
Niestety nie mogę tego powiedzieć o nikim innym. Dlaczego?
Tego oczywiście nie zdradzę. Napiszę tylko tyle, że pewną osobę chciałam udusić, w życiu nie wybaczyłabym tej osobie tego co zrobiła...

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, jednak nie jest to w tym przypadku aż tak bardzo koniecznie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autorka serwuje nam emocje dużymi porcjami. Nie brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji (choć nie o nie tu chodzi) oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Brooklyn.

Po trzecie, styl. Autorka pisze lekko i przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko (powieść do cienkich nie należy, lecz szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika.

Po czwarte, układ. Historię poznajemy z perspektywy Matthew i Brooklyn. Nie wyobrażam sobie żeby narracja w przypadku tej powieści była inna. Ta tu bardzo pasowała, uzupełniała wzajemnie historię dwóch zbłąkanych serc. Leci za to kolejny plusik.

Po piąte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Może nie było jakoś specjalnie zaskakujące, ale dla mnie to było fajne. Mimo wszystko jestem z niego zadowolona, nie chciałabym by było inne. Przyznaję za nie plusika.

Po szóste, skoki w czasie. Autorka cofa się niejednokrotnie do wspólnych chwil z przeszłości naszych bohaterów (Brooklyn i Matthew), pokazując nam przez to jakie relacje kiedyś ich łączyły. Pozwala nam to również lepiej ich poznać i zobaczyć dlaczego podejmowali takie, a nie inne decyzje. Często w powieściach tego brakuje, tu to znajdziemy i to jest bardzo fajne. Oczywiście daję za to plusika.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że w nic, na co ciężko pracowaliśmy, nie jest nam dane na zawsze oraz to, że zawsze warto walczyć do końca i się nie poddawać.

Książka, jak inne powieści autorki, praktycznie czyta się sama. Historia naprawdę wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego i bardzo smutnego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do finału.

Autorce bardzo dziękuję za tę przygodę. :)
Fajnie spędziłam czas podczas tej lektury, wylałam też kilka łez...

Jestem bardzo zadowolona z tego, że przeczytałam tę powieść.

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewna była tancerka? Jest.
Pewien mechanik? Obecny.
Nieplanowany powrót do domu po latach? Jasne.
Marzenia? Są.
Wypadek? Niestety.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Będą.
Kłamstwa? Znają się.
Zatajanie prawdy? Cóż...
Miłość? Pewnie.
Między innymi właśnie to tym razem znajdzie...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to książka skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne i wulgarne słownictwo.

Zapomnienie? Tak.
Spotkanie po latach? Jasne.
Tragiczna przeszłość? Jest...
Cienka granica między nienawiścią a namiętnością? Pewnie.
Walka o przywództwo? Oczywiście.
Irlandzkie klany? Są.
Kłamstwa? Będą.
Morderstwa? Niestety...
Wątpliwości? Znajdą się.
Intrygi? Nie obędzie się bez nich.
Chęć poznania prawdziwych wspomnień? Nie inaczej.
Między innymi właśnie to serwuje nam A. November w swojej najnowszej książce pod tytułem „Obłęd”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Miło było przenieść się do świata Adeline, Cadena, Lukasa, Liama, Cedrika, Emmy, Meghan, George'a, Nathaniela, Matta, Martina i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Nie, niestety nikogo, choć bardzo chciałam polubić Adeline.
Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę.
W tym przypadku jest to jednak zdecydowanie plus.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autorka nie serwuje nam emocji dużymi porcjami. Chwilami brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, styl. Autorka pisze lekko i dość przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko (szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron i ze dwóch wątków...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika, ale i minusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, mimo iż zostawia lekki niedosyt. Czy było zaskakujące? Cóż, mnie aż tak nie zaskoczyło... Przyznaję za nie plusika, ale i małego minusika.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że czasami niepamięć jest błogosławieństwem.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga, lecz nie sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego i niebezpiecznego) naszych bohaterów. Jednakże nie chciałam opuszczać go aż do finału.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :)
Fajnie spędziłam przy niej czas.
Chętnie sięgnę po kontynuację, jeśli takowa powstanie.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to książka skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne i wulgarne słownictwo.

Zapomnienie? Tak.
Spotkanie po latach? Jasne.
Tragiczna przeszłość? Jest...
Cienka granica między nienawiścią...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewien cukrzyk? Tak.
Pewien koncern farmaceutyczny? Obecny.
Pewien lek? Jest.
Eksperymenty? Jasne.
Walka? Oczywiście.
Morderstwa? Są.
Chęć odkrycia prawdy? Będzie.
Desperacja? Pewnie.
Wątpliwości? Znajdą się.
Intrygi? Nie obędzie się bez nich.
Koszmar na jawie? Niestety...
Między innymi właśnie to serwuje nam Andrzeń Beleń w swojej debiutanckiej książce pod tytułem „Pan!ka”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Miło było przenieść się do świata pewnego cukrzyka, Jeffreya, Emily, Amandy, Bena, Lavinii, Shayi, Gabriela, Lindy, Catherine i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Nie, niestety nikogo.
Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę.
W tym przypadku jest to jednak zdecydowanie plus.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autor serwuje nam emocje dużymi porcjami. Chwilami brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza nasz cukrzyk.

Po trzecie, styl. Autor pisze lekko i dość przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę, mimo tematyki, czyta się bardzo szybko (szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron i ze dwóch wątków...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika, ale i minusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, mimo iż zostawia spory niedosyt. Czy było zaskakujące? Cóż, mnie aż tak nie zaskoczyło... Przyznaję za nie plusika.

Powieść nie do końca jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że czasami coś co z pozoru powinno być bezpieczne nie zawsze takie jest...

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga, lecz nie sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego i niebezpiecznego) naszych bohaterów. Jednakże nie chciałam opuszczać go aż do finału.

Autorowi dziękuję za tę przygodę. :)
Mam nadzieję, że część kolejna powstanie w niedalekiej przyszłości, ponieważ chcę poznać dalsze losy naszych bohaterów, chcę wiedzieć jak to wszystko się rozwinie (w końcu ktoś (oczywiście nie zdradzę kto) jeszcze nie poniósł odpowiednich konsekwencji).
Nie wyobrażam sobie żeby ta przygoda w tym miejscu się zakończyła...

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien cukrzyk? Tak.
Pewien koncern farmaceutyczny? Obecny.
Pewien lek? Jest.
Eksperymenty? Jasne.
Walka? Oczywiście.
Morderstwa? Są.
Chęć odkrycia prawdy? Będzie.
Desperacja? Pewnie.
Wątpliwości? Znajdą się.
Intrygi? Nie obędzie się bez nich.
Koszmar na jawie? Niestet...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to powieść skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne i wulgarne słownictwo.

Pragnienia? Tak.
Pewien Wielki Mistrz uważany niegdyś za boga? Obecny.
Pewna młoda wojowniczka? Jest.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Są.
Magia? Będzie.
Smoki? Pewnie.
Wątpliwości? Znajdą się.
Polityczne intrygi? Nie obędzie się bez nich.
Zdrada? Niestety...
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w debiutanckiej książce Sylwii Maruszczak-Płuciennik pod tytułem „Ozyrys”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Miło było przenieść się do świata Ozyrysa, Natalii, Dżidżana, Katarzyny, Michaela, Dorna, Dżona, Marianno, Harakana, Toma, Leo, Krisa, Laroczena, Beaty i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Nie, niestety nikogo, nad czym ubolewam.
Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autorka serwuje nam emocje dużymi porcjami. Chwilami brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Natalia.

Po trzecie, styl. Autorka pisze lekko i dość przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko (szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron i ze dwóch wątków...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Nie do końca właśnie takiego się spodziewałam i to było fajne. Mimo wszystko jestem z niego zadowolona. Przyznaję za nie plusika.

Po piąte, ten fantastyczny świat. Bogowie, smoki? Jasne. Klimat? Oczywiście. Autorka wymyśliła tu bardzo ciekawy świat i nas po nim oprowadziła dość sprawie i w fajny sposób. Jednakże czegoś mi tu w nim brakowało. Leci za to plusik, ale i minusik.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że koniec (przynajmniej w naszym mniemaniu) może się tak naprawdę okazać dopiero początkiem.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do finału.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :)
Dość fajnie spędziłam czas podczas tej lektury.

Ogólna ocena - 7/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to powieść skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne i wulgarne słownictwo.

Pragnienia? Tak.
Pewien Wielki Mistrz uważany niegdyś za boga? Obecny.
Pewna młoda wojowniczka? Jest.
Walka? ...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewien nadkomisarz? Jest.
Zima dwustolecia (obyśmy nigdy takiej nie doczekali)? Będzie.
Prawdziwy kataklizm? Obecny.
Morderstwo? Cóż, nie jedno...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Bardzo trudne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Polityka? Znajdzie się.
Wpływy? Niestety.
Duże pieniądze? Tak.
Zaskakujące odkrycia? Oczywiście.
Konflikty? Nie obędzie się bez nich.
Intrygi? Są.
Korupcja? Na szeroką skalę.
Zdrada? Jasne.
Silna motywacja do działania? A jakże.
Właśnie to, i kilka innych aspektów, serwuje nam Marcin Ciszewski we wznowieniu swojej powieści pod tytułem „Mróz”.
Z jakim efektem? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom drugi cyklu Jakub Tyszkiewicz.

Wspaniale było przenieść się do świata Jakuba, Zuzanny, Stanisława, Jadwigi, Antoniego, Jana, Heleny, Henia, Carriego, Zygmunta, Joachima, Jurija, Ludwika, Patrycji, Zośki, Francesscy, Benjamina, George'a, Lucjana, psiaka Yamato i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani, są 'realni' i 'namacalni', nie sztuczni jak marionetki. Autor w tej kwestii się postarał, nie mam tu nic do zarzucenia. Niczego mi w nich nie brakowało.
Mogę przyznać, że polubiłam tu tylko Jakuba, Benjamina, Jadwigę, Antoniego i Stanisława (i oczywiście psiaka Yamato). Po prostu nie dało się inaczej.
Jeśli chodzi o innych to, cóż... czymś mnie zdenerwowali lub zirytowali, choć rozumiałam motywację niektórych person. Byli bohaterowie, których miałam wręcz ochotę udusić. Jednak w tego typu powieści to plus.
Dobra, nie piszę nic więcej, nie chcę zdradzać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się dość szybko, ciągle coś się dzieje. Autor serwuje nam emocje dość dużymi porcjami. Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji oraz problemów, którymi autorka na każdym kroku obarcza nasze persony, zwłaszcza Jakuba.

Po trzecie, styl. Autor pisze dość lekko, książkę czyta się dość szybko, łatwo i przyjemnie. Za to muszę przyznać plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Było troszkę zaskakujące i jestem z niego bardziej niż usatysfakcjonowana (sama bym lepszego nie wymyśliła), choć nie wszystko zostało do końca wyjaśnione... Leci za to kolejny plusik.

Powieść mimo wszystko jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że determinacja często jest najlepszą motywacja do wszelkiego rodzaju działań.

Książka praktycznie czytała się sama, dość szybko dotarłam do końca (a książka ma ponad pięćset stron). Historia mnie wciągnęła, sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów (mimo okoliczności przyrody, że tak to ujmę), nie chciałam też opuszczać go aż do ostatniej kropki, chciałam wiedzieć jak ta historia się kończy, kto jest winny...

Autorowi bardzo dziękuję za tę historię.
Była naprawdę ciekawa i nietypowa. :)

Sięgając po tę powieść nie znałam tomu pierwszego, czuję się tak wciągnięta w ten świat, że na pewno to nadrobię.

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien nadkomisarz? Jest.
Zima dwustolecia (obyśmy nigdy takiej nie doczekali)? Będzie.
Prawdziwy kataklizm? Obecny.
Morderstwo? Cóż, nie jedno...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Bardzo trudne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Polityka? Znajdzie się.
Wpływy? Niestet...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewna młoda dziewczyna i jej bracia? Będzie.
Pewna przyjaciółka i jej brat? Jak najbardziej.
Uczucia? Tak.
Chęć ochrony? Jasne.
Wzajemna fascynacja? Obecna.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Trudne decyzje? Pewnie.
Nadopiekuńczość? Oczywiście.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Zuzanna Kulik w swojej najnowszej książce pod tytułem „Mała Charlie”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Miło było przenieść się do świata Charlie, Ashtona, Cole'a, Willa, Bryana, Haley, Adama, Sarah, Harry'ego, Jimmy'ego, Joshuy, Stacey, Richarda i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący.
Muszę przyznać, że polubiłam Charlie, jej braci, Ashtona i jej brata. Ich osobowość i charakter były bardzo w porządku.
Nie mogę tego niestety powiedzieć o nikim innym, chociaż bardzo bym chciała... Niektórzy irytowali mnie wręcz przez całą powieść... Dobra, nic już więcej nie zdradzam.
Zapraszam do stron książki.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie do końca jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak w tym przypadku wcale nie musi pędzić na złamanie karku. Autorka serwuje nam emocje sporymi porcjami, zwłaszcza w pewnych momentach (tak, dobrze myślicie, nie zdradzę w jakich). Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, emocje. Nie zabraknie ich tu, gwarantuję, od śmiechu po łzy (choć tych było tu sporo, oj sporo...). Książka dostaje za to oczywiście plusika.

Po czwarte, styl. Książka napisana jest lekko i przyjemnie dla oka, dzięki czemu czyta się ją bardzo szybko (zdecydowanie zbyt szybko), bardzo przyjemnie i łatwo. Daję za to następnego plusa. Chcę tylko troszkę pomarudzić, chciałabym by ta książka miała tak jeszcze z pięćdziesiąt stron i jeszcze kilka wątków, no ale...

Po piąte, układ. Historię poznajemy z dwóch perspektyw, mianowicie Charlie i Ashtona. To bardzo tu pasowało. Inaczej fabuła byłaby niepełna. Leci za to kolejny plusik. Muszę tylko pomarudzić, chciałabym mieć jeszcze kilka rozdziałów, które 'opowiadaliby' by nam bracia Charlie czy jej przyjaciółka. Za to daję minusika.

Po szóste, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Mnie osobiście pozostawiło z taką dozą ciekawości co będzie dalej, jak te nasze persony będą teraz żyły... Leci za nie plusik.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że życie pisze niespodziewane scenariusze, ciężko się przed niektórymi chronić, choćbyśmy bardzo chcieli.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż dość pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do końca.

Autorce bardzo dziękuję za tę przygodę. :)
Bardzo fajnie spędziłam przy niej czas.
Czekam na następne historie, które sprezentuje nam nasza pisarka. :)

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewna młoda dziewczyna i jej bracia? Będzie.
Pewna przyjaciółka i jej brat? Jak najbardziej.
Uczucia? Tak.
Chęć ochrony? Jasne.
Wzajemna fascynacja? Obecna.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Trudne decyzje? Pewnie.
Nadopiekuńczość? Oczywiście.
Między innymi w...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to powieść skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne.

Romantyczny i szalony Paryż? Tak.
Samotna matka? Obecna.
Pewien przystojniak? Jest.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Są.
Przypadkowe spotkanie? Będzie.
Przykry żart? Niestety...
Kłamstwa? Znajdą się.
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w najnowszej książce Wioletty Piaseckiej pod tytułem „Szalone noce w Paryżu”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie odsyłam do lektury książki.

Wspaniale było przenieść się do świata Inki, Oskara, Weroniki, Lidki, Natana, Maryja, Iwo, Dariusza, Doroty, Haliny, Kamili, Jarka, Moniki, Sylwii, Władka, Marii, Agnieszki, Krystiana, kociaka Misii i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, interesujący i zróżnicowani. Czy kogoś polubiłam? Tak, Inkę i Oskara. To dość sympatyczne i pełne empatii osoby.
Niestety nie mogę tego powiedzieć o nikim innym. Dlaczego? Tego oczywiście nie zdradzę.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, jednak nie jest to w tym przypadku koniecznie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to cały czas coś się dzieje. Autorka serwuje nam emocje dużymi porcjami. Nie brakuje tu zaskakujących zwrotów akcji (choć nie o nie tu chodzi) oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Inka.

Po trzecie, styl. Autorka pisze lekko i przyjemnie dla oka, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko (szkoda, że książka nie miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron...), przyjemnie i łatwo. Daję za to plusika.

Po czwarte, Paryż - miasto dobrej kuchni, miłości, mody, szaleństwa. Aktorka starała się pokazać nam jego urok i udało jej się to, w dość fajny sposób. Aż zapragnęłam tam pojechać, najlepiej w najbliższym czasie. Leci za to kolejny plusik.

Po piąte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Nie do końca właśnie takiego się spodziewałam i to było fajne. Mimo wszystko jestem z niego zadowolona. Przyznaję za nie plusika.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że w życiu czasami trzeba zaryzykować i zobaczyć co z tego wyniknie.

Książka, jak inne powieści autorki, praktycznie czyta się sama. Historia wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (choć momentami dość pokręconego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do finału.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :)
Fajnie spędziłam czas podczas tej lektury, aż zatęskniłam za Paryżem... (choć osobiście nigdy tam nie byłam)

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż jest to powieść skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury, ponieważ zawiera sceny erotyczne.

Romantyczny i szalony Paryż? Tak.
Samotna matka? Obecna.
Pewien przystojniak? Jest.
Walka? Oczywiście.
Zmiany? Są.
Przypadkowe spot...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że znajdziemy tu między innymi sceny erotyczne, wulgarne słownictwo i przemoc, więc jest to powieść skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury.

Mafia? Obecna, a jakże.
Wpływy? Są.
Silne charaktery? I to nie dwa...
Napięcie? Będzie.
Taniec? Tak.
Pożądanie, namiętność, seks? Pewnie.
Pewna studentka Akademii Sztuk Pięknych? Obecna.
Walka? Znajdzie się.
Emocje? Oj, tak.
Kłamstwa? Niestety.
Intrygi? Będą i to na sporą skalę.
Chęć zatracenia się? Oczywiście.
Ciągłe zagrożenie życia, niebezpieczeństwa? Cóż...
Tajemnice, sekrety? Tak.
Determinacja? Obecna.
Strach i odwaga? Będą.
Zdrada? Jasne.
Zemsta? I ta jej silna chęć...
Chęć ucieczki? Cóż...
Pewne plany? Są.
Porachunki? Obecne.
Między innymi właśnie taką mieszankę serwuje nam Gabriela Wolska w swojej najnowszej książce pod tytułem „Rodzina Casella. Miłość”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to pierwszy tom cyklu Rodzina Casella.

Miło było przenieść się do świata Eleny, Antonia, Tita, Federica, Valeria, Glorii, Mario, Lidii, Ivo, Sabiny, Emilia, Wiktorii, Domenico, Diega, Fabia, Zofii i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, zróżnicowani i dość interesujący. Polubiłam tu tylko Elenę. Chciałabym to samo powiedzieć przykładowo o Antoniu czy Federicu, lecz ostatecznie nie mogę.
Nie napiszę jednak dlaczego. Nie chcę zdradzać za dużo. Dla mnie jednak to plus dla powieści.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to jeszcze nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, jednak dużo nie brakowało. Muszę przyznać, że akcja rozkręca się bardzo szybko. Później aż do samego końca wcale nie było spokojniej, a pod koniec... Autorka serwuje nam emocje sporymi porcjami. Nie brakowało tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Elena.

Po trzecie, styl. Książka napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To ułatwia, bardzo uprzyjemnia czytanie i sprawia, że czyta się bardzo szybko (jak dla mnie za szybko, książka mogłaby mieć jeszcze ze sto stron...). Za to daję plusa.

Po czwarte, układ. Historię poznajemy z kilku perspektyw. W tego typu powieściach jest to bardzo dobre rozwiązanie. Czytelnik dzięki temu poznaje wydarzenia, których nie mógł 'widzieć' bohater przebywający gdzieś indziej, a wydarzenia te mogły być bardzo istotne. Poza tym byłabym bardzo nie pocieszona gdybym nie wiedziała co tam w duszy gra Elenie lub Antioniowi (jemu zwłaszcza). Przyznaję za to kolejnego plusa.

Po piąte, świat mafii. Autorka barwnie i w ciekawy sposób oprowadza nas po ich świecie i 'pokazuje' zasady w nim panujące, a te jak wszyscy wiemy, są naprawdę bezwzględne. Niczego mi tu w tej kwestii nie brakowało. Leci za to następny plusik.

Po szóste, sceny erotyczne. Nie było ich przesadnie wiele, były dobrze napisane, pikantne i rozpalające zmysły.

Po siódme, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, pozostawia czytelnika z niedosytem. Ja po jego przeczytaniu chcę bardzo poznać ciąg dalszy tej historii. Oczywiście daję za to plusa.

Powieść, mimo tematyki, którą porusza, jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że zwycięża tylko ten, kto walczy.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż naprawdę niebezpiecznego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do ostatniej litery, przynajmniej w tej części.

Autorce bardzo dziękuję za tę przygodę. :)
Nie mogę się już doczekać ciągu dalszego tej historii, mam nadzieję, że autorka nie będzie kazała nam długo na nią czekać.

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że znajdziemy tu między innymi sceny erotyczne, wulgarne słownictwo i przemoc, więc jest to powieść skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury.

Mafia? Obecna, a jakże.
Wpływy? Są.
Silne charaktery? I to nie dwa...
Napięcie? Będ...

Rozwiń Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewien dziennikarz chcący zostać pisarzem? Jest.
Córka szefa? Będzie.
Londyn u progu wiktoriańskiej ery w tle? Obecny.
Morderstwo? Cóż...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Własne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Pomoc? Znajdzie się.
Mylne tropy? Niestety.
Zazdrość? Tak.
Zaskakujące odkrycia? Oczywiście.
Konflikty? Nie obędzie się bez nich.
Nadzieje i marzenia? Są.
Właśnie to, i kilka innych aspektów, serwuje nam Heather Redmond w swojej debiutanckiej powieści pod tytułem „Opowieść o dwóch morderstwach”.
Z jakim efektem? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to (tak mi się przynajmniej wydaje) tom pierwszy cyklu Charles Dickens na tropie.

Wspaniale było przenieść się do świata Charlesa, Kate, Freda, Alfreda, Christiany, Mary, Thomasa, Williama, Julie, Angeli, Georginy, Fanny, Augustusa, Letitii i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani, są 'realni' i 'namacalni', nie sztuczni jak marionetki. Autorka w tej kwestii się postarała, nie mam nic do zarzucenia. Niczego mi w nich nie brakowało.
Mogę przyznać, że polubiłam Charlesa, jego brata Freda, Kate i jej ojca oraz Williama. Jeśli chodzi o innych to, cóż... czymś mnie zdenerwowali lub zirytowali. Niektórych miałam wręcz ochotę udusić. Jednak w tego typu powieści to plus.
Dobra, nie piszę nic więcej, nie chcę zdradzać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, mimo to ciągle coś się dzieje. Troszkę brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji (chociaż odniosłam wrażenie, że nie o nie w tym przypadku chodziło), lecz problemów, którymi autorka na każdym kroku obarcza nasze persony, zwłaszcza Charlesa i Kate, już nie.

Po trzecie, styl. Autorka pisze dość lekko (mimo dostosowania się do czasów, w których rozgrywa się akcja), książkę czyta się dość szybko łatwo i przyjemnie. Za to muszę przyznać plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Było troszkę zaskakujące i jestem z niego dość usatysfakcjonowana. Nasz detektyw amator wszystko nam do końca wyjaśnił. Leci za to kolejny plusik.

Powieść jest to lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że zazdrość jest naprawdę okropnym uczuciem i zmusza ludzi do naprawdę paskudnych rzeczy...

Książka praktycznie czytała się sama, dość szybko dotarłam do końca. Historia nawet mnie wciągnęła, sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, nie chciałam też opuszczać go aż do ostatniej kropki, chciałam wiedzieć jak ta historia się kończy, kto jest winny...

Autorce bardzo dziękuję za tę historię.
Była, cóż, dość specyficzna (zważywszy na czasy, w których rozgrywa się akcja) i ciekawa.

Ogólna ocena - 8,5/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien dziennikarz chcący zostać pisarzem? Jest.
Córka szefa? Będzie.
Londyn u progu wiktoriańskiej ery w tle? Obecny.
Morderstwo? Cóż...
Sekrety i kłamstwa? Są.
Własne śledztwo? Tak.
Chęć odkrycia prawdy? Pewnie.
Pomoc? Znajdzie się.
Mylne tropy? Niestety.
Zazdrość? T...

Rozwiń Zwiń